Door:
Annemie
Holla
Annemie is
de schrijfster
van de volgende boeiende
verhalen:
Een luchtbrug naar vroeger
Iedere avond, wanneer ik thuiskom van mijn werk, open ik de e-
Het is altijd weer een spannend moment. Welke berichtjes liggen er vandaag op me te wachten? De verrassing is nog groter wanneer er plotsklaps een naam uit lang vervlogen tijden opduikt. En dat gebeurt de laatste tijd wel vaker.
Eigenlijk is de computer niet aan mij besteed en heb ik een grote aversie tegen het digitale tijdperk. Het is me te afstandelijk en te clean. Een beeldscherm kan nooit het gevoel overbrengen dat handgeschreven woorden of een stem doen. Het is een hedendaags surrogaat maar omdat het zo gemakkelijk is en zo snel gaat, laat ik mezelf ook vaak verleiden tot deze comfortabele noodgreep.
Een half jaar geleden heb ik me laten overhalen, een van mijn verhalen over de buurt
waar ik geboren ben en nog steeds woon, op deze website te zetten. Het is een site
voor mensen die bewust op zoek zijn naar hun verleden of verloren gewaande beelden.
Of juist mensen die denken al lang afscheid te hebben genomen van dat verleden. Wanneer
ze echter bij toeval de website ontdekken, kaatst het oude beelden terug op hun netvlies
en beroeren onverteerde gevoelens opnieuw hun gemoed. De webmaster, een bezielde
fakkeldrager, heeft anekdotes, foto’s en andere illustraties uit vroeger tijden gebundeld
in een professioneel opgezet, digitaal archief. Er is grote behoefte aan want de
enthousiaste reacties zijn niet van de lucht en de site wordt op grote schaal bezocht.
Het bestaan ervan gaat van mond tot mond. Bij iedereen roept het nostalgische gevoelens
op en of je het wilt of niet, het doet je hart sneller kloppen. Een confrontatie
met de eigen jeugd laat niemand koud want de wegtikkende tijd slingert achter iedereen
aan. Het gastenboek stroomt vol met verhalen en staat bol van de complimenten. Als
het mogelijk is, leveren de lezers een bijdrage. Zelden heeft een site zoveel betrokkenheid
en weemoed opgeleverd. Het raakt bij de geinteresseerden een gevoelige snaar. De
achterliggende gedachte van de oprichter zal zijn geweest, een forum van en voor
mensen van Venlo-
Ik moet enige schroom overwinnen om mijn persoonlijk verhaal zo en public gepubliceerd te zien. Daarmee geef ik mensen een inkijk in mijn eigen verleden en de emoties en gedachten die dat bij mij oproepen. Het is mijn subjectieve kijk op de straat en de mensen uit mijn kinderjaren. Flarden van herinneringen waarmee ik het vervaagde beeld uit het grijze gat van mijn geheugen probeer te tillen. Dat dit geheugen niet helemaal meer betrouwbaar is, blijkt wanneer de eerste reacties binnenstromen.
Blijkbaar hebben mensen de moeite genomen mijn verhaal serieus te lezen en heeft het hen niet onberoerd gelaten. Er komen mailtjes van mensen die, als ze zich niet hadden gemeld, nooit meer in mijn hoofd zouden zijn opgedoken.
Een ketting aan reacties, een emotioneel lint van herinneringen, over toen het leven in de ogen van al die bezoekers van de website vredig en overzichtelijk was. Ze vinden zich in een goed georkestreerd klankboeket van gezamenlijke herinneringen. Het verleden laait weer op en woelt de meest uiteenlopende sentimenten los. Het is balsem op de ouderwordende ziel. Een heimwee naar een tijd dat computer en website nog niet in elk huishouden hun intrede hebben gedaan. De onomstotelijke werkelijkheid is, dat zonder deze moderne uitvinding, deze luchtbrug naar vroeger niet tot stand had kunnen komen en onze gretige honger naar het verleden niet had kunnen worden gestild. Een gelukkig handgemeen met de tijd. Met dank aan de man die met dit digitale platform van een gedeelde buurt, mensen dagelijks in vervoering brengt en verstofte herinneringen weer nieuw leven inblaast.
===================