Zwemsport is prestatie

De aanpak van Jo Schreurs leidde ertoe, dat zwemmers, die niet aan het strakke trainingsregime deel wilden nemen, overstapten naar waterpolo of de vereniging verlieten. Tegelijkertijd ontstond er echter een nieuwe generatie van ambitieuze zwemmer. Op Limburgse, Nationale en internationale wedstrijden werden jaar op jaar vele medailles geoogst door José van de Putten, Ank Zaeijen, Jeanne Roeffen, Hennie Uitermark, Elly Sanders, Marie-José Janzen, Willie van Rooy, Mary Cremers en de zusjes Wilma en Gonneke van Kleef, en door de heren Hans Hendriks, Wil Roeffen en Guus Conen. De laatste presteerde het zelfs een keer om zonder zwembroek aan de start te verschijnen. Op het laatste moment werd hij uit zijn pijnlijke situatie verlost en zwom vervolgens een wereldtijd.
Natuurlijk ging niet alles van een leien dakje. Onderlinge meningsverschillen en tegenstrijdige belangen verduisterden de lucht wel eens.  Er ontstond echter langzaam maar zeker een team van mensen die behulpzaam waren om het Mosa voor de wind te laten gaan, zoals Bér van Kleef, Franca Seijkens, Kolonel Beekers, de nieuwe voorzitter den Nijs, G. Drost, Ine van der Putten en Mevr. Schatorjé. Andere vrijwilligers waren L. Verstraelen, Jac de Rooy, L. Dijkhuis, Frans Hofman en Hein Krimpenfort.
Door ernstige ziekte overleden in 1965 twee echte clubmensen: Elly Sanders, een talentvolle zwemster op 15-jarige leeftijd en Gonny Kuiper, jaren actief zwemster en waterpolospeelster en later leidster van de jongste jeugdgroepen.